Gdzie mieszkają emocje?

Formowanie sfery emocjonalnej jest istotnym elementem wychowania. Nie można było pominąć tak ważnej kwestii także podczas rozmów w świetlicy szkolnej, gdzie reakcje na drugą osobę nie zawsze są społecznie akceptowalne.

Aby dzieci zrozumiały uczucia, które towarzyszą im w życiu, a które maja wpływ na ich postępowanie, na relacje z innymi, rozmowę rozpoczęłam nie od nazywania emocji własnych, ale od nazwania emocji bohaterów literackich.

            Rozmawialiśmy, o tym, jakie uczucia towarzyszyły bohaterom w wybranych przeze mnie sytuacjach,  znanych im bajek i baśni: „Czerwony Kapturek”, „Jaś i Małgosia”, „Królowa Śniegu”, ”O Rybaku i Złotej Rybce”, „Królewnie Śnieżce”. Po analizie dzieci stwierdziły, że podobne uczucia towarzyszą im w kontaktach z rówieśnikami. Następnie wyrażali emocje ruchem i mimiką, na bazie czego stworzyliśmy „Drzewko emocji dzieci świetlicy szkolnej”. W dalszej części starały się pokazać, jak ciało człowieka reaguje na przeżywane emocje tj.: radość, smutek, żal, złość, strach. Po indywidualnej prezentacji wspólnie uzupełniły kartę pracy: Gdzie mieszkają emocje? Uzupełniając ludzika argumentowały, dlaczego dokonały takiego wpisu. Przykłady uczniów były trafne: Ktoś ze złości tupie nogami. Jestem szczęśliwy, to serce się raduje. Babcia powiedziała: Strach ma wielkie oczy. Nie pyskuj, bo cię kopnę.

            Emocje to zagadnienie na wskroś złożone i trudne. Chciałam, aby dzieci zrozumiały, że emocje mają swoje nazwy, że jest ich bardzo dużo, że je widać i słychać, że są potrzebne i dobre. Niektóre bywają nieprzyjemne i trudne, ale wszystkie niosą ze sobą bezcenne informacje. Nie ma magicznego zaklęcia, które sprawiłoby, że zawsze będziemy zachowywać się w sposób społecznie akceptowalny. Emocje pojawiają się w różnych okolicznościach, ale to my decydujemy, co z nimi zrobimy, dlatego powinniśmy uczyć się panowania nad emocjami respektując wrażliwość i uczucia innych.

Urszula Strzelczyk